Owa~Ses: 2010

Dym, woda, mgła.

zapach palonego koksu smutnie unoszący się w powietrzu.

Przenikliwy chłód,

brutalnie łamiący dumne, wyprostowane sylwetki.

wilgotna wrzosowa noc, a może świt...

pełen tlących się ostatkiem sił,

zgarbionych latarni,

błąkających się czworonożnych cieni niczym upiorne zjawy...

surowo otula mnie dziś.

liczę w kałużach gorące księżyce,

liczę uderzenia obcasów o piaszczyste, miejskie ulice...

w tej wilgotnej dymem spowitej ciszy,

snuję się pomiędzy ściśniętymi w kręte szeregi,

masywnymi kamienicami,

błądzę w kamiennym kanionie labiryntu,

wśród złowrogo nastroszonych dachów,

domów pełnych strzelistych okien,

niczym ślepia zuchwałych kochanek mego strachu.

drżą ciemne dziedzińce,

piersi tłoczące zmurszałe oddechy przez ukryte w cieniu bramy,

wrota krypt.

lustrem wiecznie mokry bruk,

po którym ściekają w noc, strumienie miejskiego brudu,

mój wątły cień

i moje łzy.

nieśmiało podnoszę wzrok,

tłumiąc nienarodzone słowa,

dławiąc krzyk.

Czy wyłonisz się dziś zwiastunko upragnionej nadziei,

czy ocalisz choć część z tego,

co dziś umiera konając w wyblakłej pamięci...

czy wyszepczesz zza błękitnego wachlarza pragnienie winnego oddechu,

czułości tonącej we łzach dla chwil minionych.

Czy twą myślą pani

w twym słowie,

raz jeszcze nakreślę,

zapamiętany twój obraz.

Strony